" گنجینه "

 شماره : پنجم

قایقی خواهم ساخت ، خواهم انداخت به آب              دور خواهم شد ، ازاین خاک غریب .
                                                                                                                                      

"" بازی های محــــــلی ""

گو بازی ، شاه بازی ، دوز بازی ، گردو بازی ، لاکَ چوبی ، سَر وَر جُهون ، هفت سنگ ...

"  گو بازی  "

بازی همراه با : هیجان ، عشق ، ول وله و شور و نشاط در میان جوانان و حتی سن و سال دارها از محبوبیت خاصی برخوردار بود .

با دو گروه چند نفره ، اما مساوی درمکانی مشخص .

تا آنجا که حافظه ها یاری می کند، ابتدا در محله ی" پَل ِ مَویز " .

بعدها وسط آبادی در محوطه ی کنار " سُول " .

یا ساختمان فعلی کتابخانه ، جنب مسجد جامع یا همان غریب خانه ی که اتاقی جهت اطراق مسافران و اسطبلی مجزا ، برای چهار پایان

داشت .

سپس محوطه روبروی " پاچنار " فعلی ( قبل از احداث جاده ) .

بعد "لاچیون " ودر دهه های گذشته محوطه اطراف " کوشک " ابتدای کوچه گریند .

وسایل لازم یک چوب دستی بطول حد اکثر یک متر ، به نام " چَفته " . ( لازم به یادآوری است با توجه به قد افراد ، استفاده از چفته به

اندازه های متفاوت صورت می گرفت ) .

یک گوی پارچه ی ( که تکه های پارچه را بصورت محکم به همدیگر می دوختند باقطر حداکثرهشت سانت ) که بعدها توپ مذکور بصورت

پیشرفته به نام " ماقوتی " یا ماهوتی باب شد

دو نفر از افراد کاربَلد بعنوان " اوسّا " مشخص می شدند  .

سپس بچه ها دو به دو با دستی بر گردنِ همدیگر و پیمان مجدد دوستی ، اما در بازی مقابل همدیگر با اختصاص اسمی مکمل هم بر

خود بصورت پنهانی برای انتخابی آزاد .

با شعری به این مضمون در اصطلاح " در می اُمدند " .

دَرا دَرا  ... ( بَرا  بَرا )  بَرد و بلا ... کی " گو " میخواد ... کی " چفتَ " ؟ ...

حالا ، اوسّا ها با انتخاب یکی از دو اسم مستعار ، شروع به تکمیل گروه مینموند . 
عموماً اسامی  از اصطلاحات اصیل و  سنتی بود . مثل : گوی و چفته  ، لاک و چوب ، طناف و کفه ، بیل و کلنگ ، داس و سفال ، تیر و چنار 

و یا نام محله ها و کوچه باغ ها  ...

بعد از انتخاب نفرات  ، " اوسا " ها برای مشخص کردن گروه اول بعنوان شروع کننده بازی با تِکّه تخته سنگ ، مراسم " تَر یا خُشک " را

انجام میدادند و گروه اول برای شروع بازی تعیین میگردید . (آنچه در ابتدای بازی فوتبال برای در اختیار گرفتن زمین بازی بین دو تیم صورت

می گیرد )

در محوطه بازی مکانی را با نشانه گذاری ، برای زنده کردن یاران به نام " مات " با فاصله حدودا " ده تا بیست متر از محل زدن گوی تعیین

می کردند .

نکته : برای زنده شدن نفرات در  زمان زدن ضربه ، " گو " می بایست از " مات " عبور نماید .

تعداد قانونی ضربه برای هرنفر به " گو " فقط تا سه مرتبه بود ، در غیر اینصورت وی مرده به حساب می آمد و می بایست زنده شود .

در شروع اولیه بازی ،  اوسا " چفته " را زیر " گو  " میزد ، یاران از کنار " اوسا " می بایست با سرعت خود رابه محل " مات " رسانده و قبل

از برگشت ِ " گو " از طرف یاران ِ مقابل ، خود را به کنار استاد می رساندند .

اگر گوی زودتر از نفرات به محل شروع می رسید یاران یک فرصت را جهت زنده شدن از دست می دادند . و برای زنده کردن نفرات فقط در

دو ضربه بعدی مهلت بود .

( احتمال داشت ضربات بعدی چفته و گو به ثمر ننشیند که می گفتند " پیس " شد و یا اصطلاحی شبیه به آن به کار برده می شد ) .

اگر " گو " در زمان برگشت نفرات از مات ، به یاری برخورد می کرد فقط همان یار می بایست مجدد زنده می شد ، الباقی یاران به محض

رسیدن به اوسا زنده می شدند .

حال بشنوید از آن سوی دیگر بازی ، یاران مقابل که در گوشه وکنار زمین پراکنده بودند در جستجوی گرفتن " گو " از آسمان بودن این عمل را

" بُل " گیری می نامیدند .

در صورت اتفاق این عمل ، گروه بالا مکان خود را جهت ادامه بازی با گروه پایین جابجا می نمودند .

نا گفته نماند برای هیجان دادن به بازی و طولانی شدن هر مرحله شخص " گوی زن "  ضربات را گاهی چکشی یا بی راهه نیز می زد ،

( بیشتر در ابتدای بازی و یا جهت زنده کردن نفرات ، که یاران مقابل از گرفتن " بُل " غافل شوند ) .

این بازی شاید چندین ساعت ادامه داشت و افراد تازه وارد براساس تعداد یاران به گروه ها اضافه می شدند .

قبل از جمع شدنِ همه بازیکنان یا خبر رسانی برای شروع بازی اصلی ، این بازی به روش دیگری نیز اجرا می شد ...

در زمانی که تعداد بازیکنان اندک ، و یا هنوز دوستان در راه بودند .

یک نفر از افراد کار بَلد ،  شروع به زدن گوی با چفته را می نمود و الباقی می بایست سعی می کردن گوی را از راه هوا " بُل " بگیرند،

وشخص گیرنده در مکان زدن ضربه قرار میگرفت و بازی به این شکل در جریان بود .

ولی در بازی " بُل گیری " از مات و ضربات چکشی و بی راه دیگر خبری نبود .

"" باز ترانه های شیرین در جای جای محله ، باز بازی کودکانه از عشق به فردا  ""