در برز در فصل بهار در اکثر زمین ها می روید که خوراکی می باشد. با سرکه یا شربت خوشمزه می شود.


خواص داروئی:

برگهای گیاه شنگ  از خونریزی معده جلوگیری می‏کند. اگر مسموم شدید از ریشه‏این گیاه  استفاده کنید. برای رماتیسم مفید است  و آب ریشه خام شنگ  زگیل را از بین می‏برد. برای مسلولین نفع بسیار دارد. گل این گیاه  را بر روی محل سوختگی قرار دهید تا از قدرت آن التیام سوختگی پی ببرید!

فارسی این کیاه  شنگ است، در شیراز و اصفهان به شنگ آلاله شنگ و در خراسان ریش بز خالدار خطاب می‏کنند. به این  گیاه قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنج و اسفلنج هم می‏گویند. عربی نوع چمنی این گیاه  که برگهای آن باریک‏تر از شنگ  می‏باشد، لحیه التیس و زنب الخیل است، ولی در عراق و شامات به آن اذناب الخیل می‏گویند. شنگ  در چمنزارهای نمناک شمال ایران، عمارلو، بین کبوتر چای و زرد چین، ایسپیلی ییلاق دامنه البرز، مخصوصا افجه و نارون می‏روید و نوع چمنی این گیاه  در مغرب ایران، تفرش، اراک، کوه شاهو و کردستان زیاد است، و در اروپا به علت زیبایی گل این  گیاه شنگ پرورش می‏دهند.

گیاه شناسان قدیم نوع حقیقی شنگ را  نر و نوع چمنی را ماده می‏دانستند، و در زبان فرانسه به شنگ یارب دوشوو، در فاصله اردیبهشت تا تیر ماه ظاهر می‏شود ریشه گیاه شنگ دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق العاده زیاد می‏کند. ریشه شنگ خلط آور و نرم کننده سینه و التیام دهنده زخمهاست. از برگهای شنگ در سالاد استفاده می‏کنند و ایرانیان آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه و بدون آن می‏خورند، چون بسیار خنک می‏باشم. خوردن برگهای شنگ اسهال و خونریزی معدی را بند می‏آورد و از خونریزی سینه جلوگیری می‏کند و برای مسلولین نافع است.

ریشه شنگ برای جلوگیری از اسهال و خونریزی، از برگش قویتر است و خوردن خیسانده آن در شراب برای جلوگیری از خونریزی رحم تجویز می‏شود پاشیدن برگ و گل خشک شده این گیاه  در روی زخمهای چرکی و متعفن سودمند می‏باشد ضماد آنرا برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته‏اند ضماد گل شنگ  با موم جهت سوختگی آتش مفید است حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه گیاه شنگ را پادزهر سموم می‏دانست.

عصاره گیاه شنگ که در طب سنتی ایران طرثوث خوانده شده است پادزهر قوی است و در ساختن تریاق فارون به کار می‏رود. برای معالجه نزله ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده شصت گرم ریشه شنگ تجویز می  کرده‏اند. اگر این گیاه را پختید  هرگز آب آن را دوز نریزند بلکه آن را بنوشید، زیرا منافع شنگ  در آب جوشانده جمع می‏شود. عصاره شنگ جهت درمان کچلی و زخمهای جلدی مفید است. آب ریشه خام شنگ  زگیل را از بین می‏برد.

چنانچه گیاه شنک چمنی را قطع کنید، از آن یک ماده کائوچو کی ترشح می‏شود، که به آن قندرون و قندران می‏گویند. این ماده در برابر هوا سفت می‏شود و ایرانیان آن را مانند سقز می‏جویند و چنانچه کمی حرارت  به آن بدهید، به صورت کش در می‏آید و با آن بهترین لاستیک را می‏توان ساخت، ولی چون مقدار آن کم است و ساختن لاستیک با آن به صرفه نیست. قندرون از دوستان کبد بوده و سریع الهضم است و از احتقان خون جلوگیری کرده، جویدن آن هضم غذا را آسان می‏کند، اشتها را زیاد می‏نماید. برای پاک شدن سینه از اخلاط نافع است. برای شش و قلب نیز مفید می‏باشد.

خوردن مقدار کمی از آن، شب مواقع خواب برای تسکین سرفه تجویز شده است، ضماد آن با سندروس یا زرده تخم مرغ نیم برشته بر روی زخم جهت التیام و رویاندن گوشت سودمند می‏باشد. ضماد گداخته آن با پیه بزجهت رفع کجی ناخن و درد عضلات و ترک پوست و شقای مزمن مخصوصا با کمی شنجرف نافع می‏باشد و با روغن زیتون جهت تحلیل ورمها و شکاف کشاله ران و تقویت اعصاب و خارش نافع می‏باشد. مقدار خوراک آن یک مثقال است.