برزرود» روستای ولوجرد » سفری به روستای ولوجرد
تحفه نطنز از اینجا می آید؛ روستایی به نام ولوجرد یا
ولوگرد که تقریباً در 22 کیلومتری ابیانه واقع شده و تا روستای هنجن نیز
تنها 4 کیلومتر فاصله دارد. هر سه روستا جزو توابع شهرستان نطنز در استان
اصفهان اند اما شاید روستایی که بیشتر از همه مورد توجه جهانگردان خارجی و
مسافران داخلی و حتی خود سازمان میراث فرهنگی طی چند سال اخیر قرار گرفته
همان ابیانه است که با حفظ بافت سنتی و قدیم خود روز به روز رونق بیشتری
پیدا می کند و به ویترین جاذبه های گردشگری این منطقه تبدیل شده است.
برای رسیدن به روستای ولوجرد یا ولوگرد راهی با دیدنی های بسیار از صلابت کوهها و آرامش کویر را در پیش رو داریم. در مسیر تهران به اصفهان از جاده قم- کاشان، پس از عبور از کاشان، هجده کیلومتر مانده به شهر نطنز، پس از نیروگاه اتمی نطنز و نرسیده به جایی که «سر پل هنجن» نامیده می شود پاسگاهی قرار دارد که به پاسگاه برزرود معروف است. کنار این پاسگاه جاده ای فرعی است که به دو راه تقسیم می شود؛ جاده برزرود و جاده چیمه رود. راه اول پس از عبور از ده هنجن از دهات یارند، کمجان، برزرود و طره می گذرد و در انتها به همان روستای باستانی ابیانه می رسد اما راه چیمه رود از روستای ولوجرد یا به گویش اهالی آنجا ولوگرد، چیمه، و تکیه سادات می گذرد. روستای ولوجرد این روزها علاوه بر داشتن یک جمعیت بومی که بالغ بر 150 نفر می شوند به اقامتگاه فصلی بسیاری از تهرانی ها که زمانی روستای آباد، آباء و اجدادشان بوده تبدیل شده به طوری که جمعیت کلی این روستا با احتساب تهرانی ها از مرز 250 نفر می گذرد. ولوجرد، بهشتی در آستانه کوه و کویر است که با نسیم خنک بهاری و میوه های لذیذ تابستانی به استراحتگاه بازنشستگان تهرانی بومی آن روستا تبدیل شده که هیاهوی زندگی شهرنشینی را به حریم پرآرامش روزهای بلند و شبهای خنک این منطقه بکر کویری- کوهستانی راه نمی دهند.
قدمت این روستا بالغ بر 250 سال است. کهنسال ترین فرد این روستا از خداوند 120 سال عمر گرفته و در همین جا سکونت دارد. گل بنفشه، پونه، آویشن و کرفس های خودرو در فصل بهار لابه لای جوی های پرآب و دامنه های کویری اما دل انگیز چشم ها را نوازش می دهند و محصولات باغات همچون انگور، انجیر، انار، گلابی، سیب، آلو، گوجه سبز، هلو، خرمالو عطش مسافران تابستانی و پاییزی را سیراب می کنند. پاییز این روستا نیز با خشکباری که محصول همین باغات است و کرسی هایی که قصه ها و خاطرات چندنسل را به خود دیده به یاد ماندنی ترین شب های چله را برای نوه ها و نتیجه هایی که اصالتاً «ولوگردی» هستند می آفریند. سوغات «ولوجرد» همان تحفه نطنز است؛ گلابی های درشت، لذیذ و آبداری که برای صادرات به شهرهای مختلف ایران فرستاده می شود و مزه دلچسب آن شهره آن منطقه است.
«روستای ولوگرد» چشم انداز زیبای دیگری نیز دارد که «کوه کرکس» است و چشم ها را به دیدن صلابت و استواری صخره ها و سنگ هایی که درون آفتاب کویری گل ها و گیاه های خودرو و درمانی در طب سنتی را در دل خود می پرورد دعوت می کند «ولوجرد» توسط شورا اداره می شود و سه نفر با رای مردم در تنها مسجد این روستا به عنوان اعضای شورایی انتخاب می شوند که مشکلات اهالی و نیازهای آنان را با فرماندار شهر نطنز در میان می گذارند تا شاید چاره ای برای آنها اندیشیده شود. اولین مشکل به آسفالت جاده ای فرعی بر می گردد که از قسمت شرق ده به داخل روستا امتداد یافته و محل تردد اهالی بالای ده و پائین ده است و علی رغم آن که 90-85 درصد جمعیت این ده از آن استفاده می کنند همچنان از یک آسفالت کشی ساده بی نصیب مانده است. در حالی که سازمان میراث فرهنگی ابیانه و تمام مسیر منتهی به آن را آباد کرده است کوچه های ولوگرد هنوز آسفالت نشده اند و این جدا از تخریب روزافزون بافت سنتی این روستاست که بسیاری از خانه های قدیمی با درهای کلونی آن را تبدیل به خرابه کرده است و به خاطر ساختمان سازی هایی که این روزها توسط بسیاری از تهرانی های ولوگردی در حومه آن صورت گرفته منظره ای ناهمگون به وجود آورده است. روستای ولوجرد گازکشی نشده و مشکل فشار آب لوله کشی که کشش جمعیت کنونی این روستا را ندارد نیز همچنان به قوت خود باقی است و اقدام مسئولانی را می طلبد که ابیانه را به مهم ترین جاذبه گردشگری این منطقه تبدیل کرده اند. در روستای ولوجرد باغات با سخاوتمندی هر فصل دست چینی از بهترین میوه ها را به ثمر می نشانند اما چشم انتظار آبیاری و رسیدگی مردمی هستند که به دلیل مشغله های شهرنشینی یااجرت بالای کارگر بسیاری از آنها را به حال خود رها کرده تاماوای پرندگان غریب باشند.
اینجا روستای ولوجرد است؛ روستایی که نعمت و آرامش را به ساکنانش ارزانی می دارد اما با بی مهری نقشه های بزرگ جغرافیا که حتی نام و مکان آن را مشخص نکرده اند واقع شده؛ روستایی که گویش ولوگردی آن می تواند از سوی زبان شناسان مورد تحقیق قرار گیرد اما هنوز کتاب یا حتی پایان نامه ای درمورد آن نوشته نشده و در نهایت بهشتی در آستانه کوه و کویر که از چشم جهانگردان و مسافران و شاید حتی مسئولان سازمان میراث فرهنگی پنهان مانده است.
نویسنده: محمد حسین عابدی ولوجردی
منبع نوشته : http://natanz2006.persianblog.ir/post/649
برای رسیدن به روستای ولوجرد یا ولوگرد راهی با دیدنی های بسیار از صلابت کوهها و آرامش کویر را در پیش رو داریم. در مسیر تهران به اصفهان از جاده قم- کاشان، پس از عبور از کاشان، هجده کیلومتر مانده به شهر نطنز، پس از نیروگاه اتمی نطنز و نرسیده به جایی که «سر پل هنجن» نامیده می شود پاسگاهی قرار دارد که به پاسگاه برزرود معروف است. کنار این پاسگاه جاده ای فرعی است که به دو راه تقسیم می شود؛ جاده برزرود و جاده چیمه رود. راه اول پس از عبور از ده هنجن از دهات یارند، کمجان، برزرود و طره می گذرد و در انتها به همان روستای باستانی ابیانه می رسد اما راه چیمه رود از روستای ولوجرد یا به گویش اهالی آنجا ولوگرد، چیمه، و تکیه سادات می گذرد. روستای ولوجرد این روزها علاوه بر داشتن یک جمعیت بومی که بالغ بر 150 نفر می شوند به اقامتگاه فصلی بسیاری از تهرانی ها که زمانی روستای آباد، آباء و اجدادشان بوده تبدیل شده به طوری که جمعیت کلی این روستا با احتساب تهرانی ها از مرز 250 نفر می گذرد. ولوجرد، بهشتی در آستانه کوه و کویر است که با نسیم خنک بهاری و میوه های لذیذ تابستانی به استراحتگاه بازنشستگان تهرانی بومی آن روستا تبدیل شده که هیاهوی زندگی شهرنشینی را به حریم پرآرامش روزهای بلند و شبهای خنک این منطقه بکر کویری- کوهستانی راه نمی دهند.
قدمت این روستا بالغ بر 250 سال است. کهنسال ترین فرد این روستا از خداوند 120 سال عمر گرفته و در همین جا سکونت دارد. گل بنفشه، پونه، آویشن و کرفس های خودرو در فصل بهار لابه لای جوی های پرآب و دامنه های کویری اما دل انگیز چشم ها را نوازش می دهند و محصولات باغات همچون انگور، انجیر، انار، گلابی، سیب، آلو، گوجه سبز، هلو، خرمالو عطش مسافران تابستانی و پاییزی را سیراب می کنند. پاییز این روستا نیز با خشکباری که محصول همین باغات است و کرسی هایی که قصه ها و خاطرات چندنسل را به خود دیده به یاد ماندنی ترین شب های چله را برای نوه ها و نتیجه هایی که اصالتاً «ولوگردی» هستند می آفریند. سوغات «ولوجرد» همان تحفه نطنز است؛ گلابی های درشت، لذیذ و آبداری که برای صادرات به شهرهای مختلف ایران فرستاده می شود و مزه دلچسب آن شهره آن منطقه است.
«روستای ولوگرد» چشم انداز زیبای دیگری نیز دارد که «کوه کرکس» است و چشم ها را به دیدن صلابت و استواری صخره ها و سنگ هایی که درون آفتاب کویری گل ها و گیاه های خودرو و درمانی در طب سنتی را در دل خود می پرورد دعوت می کند «ولوجرد» توسط شورا اداره می شود و سه نفر با رای مردم در تنها مسجد این روستا به عنوان اعضای شورایی انتخاب می شوند که مشکلات اهالی و نیازهای آنان را با فرماندار شهر نطنز در میان می گذارند تا شاید چاره ای برای آنها اندیشیده شود. اولین مشکل به آسفالت جاده ای فرعی بر می گردد که از قسمت شرق ده به داخل روستا امتداد یافته و محل تردد اهالی بالای ده و پائین ده است و علی رغم آن که 90-85 درصد جمعیت این ده از آن استفاده می کنند همچنان از یک آسفالت کشی ساده بی نصیب مانده است. در حالی که سازمان میراث فرهنگی ابیانه و تمام مسیر منتهی به آن را آباد کرده است کوچه های ولوگرد هنوز آسفالت نشده اند و این جدا از تخریب روزافزون بافت سنتی این روستاست که بسیاری از خانه های قدیمی با درهای کلونی آن را تبدیل به خرابه کرده است و به خاطر ساختمان سازی هایی که این روزها توسط بسیاری از تهرانی های ولوگردی در حومه آن صورت گرفته منظره ای ناهمگون به وجود آورده است. روستای ولوجرد گازکشی نشده و مشکل فشار آب لوله کشی که کشش جمعیت کنونی این روستا را ندارد نیز همچنان به قوت خود باقی است و اقدام مسئولانی را می طلبد که ابیانه را به مهم ترین جاذبه گردشگری این منطقه تبدیل کرده اند. در روستای ولوجرد باغات با سخاوتمندی هر فصل دست چینی از بهترین میوه ها را به ثمر می نشانند اما چشم انتظار آبیاری و رسیدگی مردمی هستند که به دلیل مشغله های شهرنشینی یااجرت بالای کارگر بسیاری از آنها را به حال خود رها کرده تاماوای پرندگان غریب باشند.
اینجا روستای ولوجرد است؛ روستایی که نعمت و آرامش را به ساکنانش ارزانی می دارد اما با بی مهری نقشه های بزرگ جغرافیا که حتی نام و مکان آن را مشخص نکرده اند واقع شده؛ روستایی که گویش ولوگردی آن می تواند از سوی زبان شناسان مورد تحقیق قرار گیرد اما هنوز کتاب یا حتی پایان نامه ای درمورد آن نوشته نشده و در نهایت بهشتی در آستانه کوه و کویر که از چشم جهانگردان و مسافران و شاید حتی مسئولان سازمان میراث فرهنگی پنهان مانده است.
نویسنده: محمد حسین عابدی ولوجردی
منبع نوشته : http://natanz2006.persianblog.ir/post/649
فرستنده : مدیر سایت برزرود
برای ثبت نظر خود، باید ابتدا به سیستم وارد شوید
تشکر از مدیریت سایت " بـرزرود " و آقای عابدی ...